Fuga dysocjacyjna, w innych słowach ucieczka histeryczna, to jedno z zaburzeń dysocjacyjnych, które występuje u osób doświadczających silnych emocjonalnych urazów lub konfliktów. Stan ten charakteryzuje się całkowitą utratą pamięci oraz tożsamości. Choć dokładne mechanizmy powstawania tego zaburzenia nie są jeszcze w pełni zrozumiane, jest to obszar intensywnych badań w dziedzinach psychologii i psychiatrii.
- Fuga dysocjacyjna, co to? Przyczyny zaburzenia
- Czynniki ryzyka fugi dysocjacyjnej
- Objawy fugi dysocjacyjnej
- Leczenie fugi dysocjacyjnej
Fuga dysocjacyjna, co to? Przyczyny zaburzenia
Fuga dysocjacyjna jest reakcją psychiki na silne bodźce stresowe lub długotrwałe problemy emocjonalne, z którymi osoba nie potrafi sobie poradzić. Przyczyny mogą być różnorodne, ale do najczęstszych należą:
- Doświadczenie traumatycznych wydarzeń.
- Uczestnictwo w poważnym wypadku komunikacyjnym.
- Bycie świadkiem katastrofy lub ataku terrorystycznego.
- Śmierć bliskiej osoby.
- Długotrwały stres emocjonalny.
Takie silne bodźce stresowe mogą doprowadzić do powstania fugi dysocjacyjnej. W przypadku takich trudnych doświadczeń istotna jest terapia i pomoc psychologiczna.
Czynniki ryzyka fugi dysocjacyjnej
Istnieją pewne czynniki, które mogą zwiększać ryzyko wystąpienia fugi dysocjacyjnej. Są to:
- Zaburzenia osobowości.
- Historia innych zaburzeń dysocjacyjnych, takich jak histeria.
- Nadużywanie substancji psychoaktywnych, w tym alkoholu i narkotyków.
- Uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego.
- Pochodzenie z rodzin dysfunkcyjnych lub doświadczenie traumatycznych przeżyć w dzieciństwie.
- Pewne cechy genetyczne.
Wymienione czynniki mogą przyczynić się do fugi dysocjacyjnej. Należy pamiętać, aby w przypadku zaburzeń lub przebytych traum skontaktować się ze specjalistą, który będzie mógł odpowiednio pomóc.
Objawy fugi dysocjacyjnej
Fuga dysocjacyjna może dotyczyć nawet 0,2% populacji ogólnej. Objawy tego zaburzenia mogą utrzymywać się od kilku godzin do kilku tygodni. Charakterystycznym objawem jest całkowita utrata pamięci dotycząca własnej tożsamości, takich jak imię, wiek czy pochodzenie. Osoba dotknięta fugą może również przejawiać zmianę tożsamości, która wydaje się być spójna i sensowna.
Jednak brak pamięci wcześniejszych wydarzeń nie wpływa na zdolność do wykonywania codziennych czynności. Osoby w stanie fugi mogą normalnie funkcjonować, prowadzić samochód, rozmawiać z innymi ludźmi. Charakterystycznym objawem jest również podjęcie podróży, której cel może być niejasny, ale wydaje się być starannie zaplanowany przez chorego. Ważne jest jednak odróżnienie fugi od poriomanii, czyli bezcelowych wędrówek. Osoby w stanie fugi zachowują zdolność do reagowania na bodźce i sytuacje w otoczeniu.
Leczenie fugi dysocjacyjnej
Przed podjęciem leczenia fuga dysocjacyjna musi zostać prawidłowo zdiagnozowana, wykluczając inne schorzenia somatyczne i psychiczne. Diagnoza powinna zostać postawiona przez specjalistę po dokładnym wywiadzie i badaniu pacjenta.
Podstawową formą leczenia zaburzeń dysocjacyjnych jest psychoterapia, która dostosowywana jest do rodzaju objawów i przebiegu zaburzenia. Terapia ma na celu pomoc w uporaniu się z traumatycznymi doświadczeniami, które mogły przyczynić się do wystąpienia fugi dysocjacyjnej. W niektórych przypadkach może być również stosowane leczenie farmakologiczne, jednak zawsze pod ścisłą kontrolą lekarza psychiatry.
Fuga dysocjacyjna jest jednym z zaburzeń dysocjacyjnych, które występuje u osób doświadczających silnych emocjonalnych urazów lub konfliktów. Charakteryzuje się całkowitą utratą pamięci i tożsamości. Przyczyny mogą być różnorodne, ale często wiążą się z traumatycznymi przeżyciami, takimi jak przemoc czy śmierć bliskiej osoby. Leczenie opiera się głównie na psychoterapii, ale w niektórych przypadkach może być stosowane również leczenie farmakologiczne. W przypadku wystąpienia objawów fugi dysocjacyjnej, ważne jest skonsultowanie się z lekarzem psychiatrą, który postawi diagnozę i zaplanuje odpowiednie leczenie.
